Ako'y papel sa hangin

Estudyante lang ako gaya ng iba, umaasa sa baon, pumapasok para may magawa, dahil ang buhay ko walang pagpapasya, walang script, walang direksyon o pagpipilian, sunod sa panahon lang. May pangarap din gaya ng iba, gusto kong yumaman, magpakayaman at yumaman para maitaob ang mga mapanghusga wala ng iba. Nagawa ko na nga yata lahat para lang pumasa at makalabas sa eskwela. Tinapos ko na lahat ng project, palaging present at attentive, pwede na nga akong manalo na 'student of the year', pero walang kwenta, ewan ko nga ba kung may halaga, kahit nagrereview naman ako, masyado madali, mahirap o wala sa notebook ko ang ibibigay ng teacher. Sa madaling salita wala dito sa mundo ang utak ko, nasa ibang dimension.
Gaya din naman ng karamihan nawawarfreak pag may pasok, tinatamad bumangon sa kama, pero bumabangon pa rin, pumapasok pa rin, tamad sa lahat maliban lang sa pagiging tamad. Masarap kasing takasan ang obligasyon, 'pag ginagawa ko yun nagkakaroon ng adventure. Gandang manuod ng tv, magrent ng vcd o dvd, matulog hanggang mabangungot, maglaro ng online games at mag internet. Mas maganda kasi 'yun kesa magtagal at makita ang teacher kong wala ng ibang nakita kundi ang mali ko, kadalasan pa nga di pa maalala ang pangalan ko, mas maganda kasi yun kesa magtiis sa loob ng classroom na papasa nang
purgatoryo, minsan masaya, kadalasan nakakasira ng ulo. Ang ganda kasing takasan ang realidad, '
pag hawak mo ang oras parang lahat kaya mo, kaso ,pag namulat ko ang mga mata ko, balik ulit sa realidad na kasing dilim ng dati. Kaya patuloy na nangangarap na darating din ang araw na gigising ako at ako na si Harry Potter o si Captain Jack Sparrow. Wala naman kasi akong naging ibang bisyo kundi ang magsulat at magwap. 'Pag bumubuo ako ng mga karakter pakiramdam ko, diyos ako. Bahala na kung matatapos ko o hindi, pero kahit 'yun, hindi trabaho sa Pilipinas. Ang tingin sa akin ay wierdo, wala daw patutunguhan kasi Nursing lang ang trabahong may pera, kunsabagay totoo naman yun. Kaso ang alam ko mas magiting ang salitang magtatagal sa mga akda ko, kesa kahit anong ipupundar ko. Eto ako e, ewan ko kung magbabago. Noon pa naman din kasi wala na kong tiyagang maghanap ng mikrobyo sa microscope o magsolve ng mga equation na ewan ko kung saan ko iaaply o gagamitin.
Nagsawa na nga ako sa pagkukumpara sa akin ng mga teacher ko sa mga klasmeyt ko, kung kaya daw nila kaya ko rin, kaya pala nawalan ng ibig sabihin ang 'unique', pare-pareho daw kami ng abilidad? Puro report cards, grado lahat! Parang isdang kinilo, tanong ko lang kung 60 ako sa Math bobo na ba ako?, kung 70 ako sa logic hindi nb ako marunong magrason ng tama? At kung 100 b ako sa english e tao na ako? Tuloy pakiramdam ko hindi totoo ang salitang kalayaan, kasi hanggang ngayon kailangan ko pa ring umasa sa report card para malaman ng tao kung sino ako, kung saan ako dapat at kung magaling ba akong magtrabaho? Sa mundo ng eskwelahan, dalawang tao ka lang top notcher o top loser. Pero andito ako pumapasok parin, nagtitiis, nakikinig, dahil ang buhay ko walang direksyon o pagpipilian, sunod sa panahon lang. Kahit pa alam kong ako ay wala sa realidad, khit pa ang tingin sa akin ng eskwelahan ko isang kalakal lamang, isang negosyo, kahit na tuition fee ko lang at hindi ako ang mahalaga, kahit pa ang maibibigay ko lang na ranking sa NC1V ang importante at hindi ang kasintahan ko ang inaalala, papasok pa rin ako! Dahil ako ay papel sa hangin dinuduyan muna bago itulak sa putik, na siyang dapat ko raw balikan. Walang boses, walang puwang tuwing naglalakad hindi nakikita at kung may sasabihin lalabas pa ring mali. Kailan kaya ako makakatakas dito? Kelan ko mapapatunayan na iba ako sa kanila? Pag nakatapos na ba ako? Pag kailangan ko nabang suungin ang mundong hndi pa naipapakilala sa akin? Bukas ganito ulit, imumulat ang mata, papasok, mag aaral, magpapatuloy. Ang hirap talagang maging tao, kung bakit pa kasi nabuhay pa ako?